جامع ترین اخبار و اطلاعات صنعت ساختمان

ونتوری با تاکید بر آینده بناهایی که با موضوعی صِرفاً کارکردی در دهه 20 و 30 قرن بیستم شکل گرفتند، به این نکته اشاره می کند که هر فرم معناداری از کارکرد در نهایت و در گذر زمان به نمادها و نشانه هایی دربرگیرنده‌ی پیام های زمانه خود بدل می شوند.

رابرت ونتوری با این خواندن وارد میدان جدیدی شد که این ساختمان را به عنوان نشانه ای از پیام های تاریخی و فرهنگی به مخاطبان معرفی می کند. مانند عصر حاضر، ابتدایی ترین نمونه های عملکردی دهه های 1920 و 1930 به برخی از باشکوه ترین نمادهای زمان خود بدل شده اند. شاید بتوان گفت که اندیشه ونتوری نقطه شروع معرفی رویکرد نشانه شناسی به ادبیات معماری معاصر در شکل عملی آن بود.

ونتوری از طریق آرایش عناصر تاریخی و انطباق معناهای بصری و کارکردی آنها، این‌‌بار این عناصر را بگونه ایی دیگر و در جهتی نمادین بکار می گیرد. برای او قوس به عنوان نشانه سردر ورودی، عمدتاً برای مشخص کردن ورودی، با کارکردی تحریف شده و گویی در جهت یادآوری معنایی بواسطه ارجاعات بصری بکار می رود. مفهوم نشانه شناسانه اینگونه بکارگیری فرم ها و عناصر در آثار او گاهی در امتزاجی ناشیانه و گاه نه چندان دلپذیر و مطبوع در نمای ساختمانها و یا در ترکیب بنا با همجواری هایش بروز می‌یابد.

در نتیجه، ترکیبات و جزئیات، گویی با بسیاری از راه حل های تدریجی که به مرور زمان اضافه شده اند، یک هویت چندگانه و پیچیده ارائه می دهند ، نه خیلی همگن و اصیل. این ترکیب چندگانه شبیه کولاژ از واکنش ونتوری به جبرگرایی اشکال و کارکردهای مدرنیسم است که گرایشات بنیادی و مدرنیستی پیشگامان مدرن مرا را در قالب قواعد کلی و تدوین شده تأیید می کند.

رابرت ونتوری از طریق پیچیدگی های حاصل از همنشینی نشانه های متعدد، در صدد اجرای دیدگاه زیباشناسی و تعددگرایی هم اندیشان خود در مقابل وحدت گرایی نافذ مدرنیسم بود، غافل از اینکه کولاژ عناصر و معناهای تاریخی در کنار یکدیگر بعنوان جزء، الزاماً اشاره ایی به معنای کل ندارد و تنها در حد نشانه هایی با معناهای انگیخته، با ارزش های مقطعی و تصادفی باقی خواهند ماند.

زبان نمادین رابرت ونتوری بازتاب تلاشی است برای نمایش دوباره کیفیت نمادین عناصر معماری که هرچند درونمایه عامیانه تاریخی را در خود دارند، اما به عنوان حقیقتی غیر قابل انکار همچنان با ادبیات معماری عصر حاضر نیز عجین اند.